Zdrowie zapisane w oczach - irydologia

Irydologia, to bardzo obszerny i udokumentowany system diagnostyczny, który oparty jest na badaniu zmian w tęczówkach oczu, zajmuje się powiązaniami, między chorobą, a jej objawami. Umożliwia kompleksową ocenę stanu zdrowia, kondycji organizmu, a także określenie predyspozycji do konkretnych schorzeń.
Irydologia wywodzi się ze starożytnych Chin i Indii, wykorzystywano ją początkowo do oceny stanu zdrowia zwierząt hodowlanych. Znana była także w Egipcie, do naszych czasów przetrwały dwa papirusy z okresu panowania faraona Tutenhamona opisujące tę metodę. W starożytnej Grecji irydologię stosował Hipokrates. Propagatorem współczesnym był węgierski lekarz Ignacy Peczeli, który opracował dokładne „mapy” oczu, według których można określić miejsca zaburzeń w organizmie. Ogromny wkład w rozwój irydologii wniósł szwedzki pastor N. Liljeguist, opublikował w 1897 r. w dwutomowym dziele „Diagnoza na podstawie oka” szczegółowe wyniki swoich badań i wieloletnich obserwacji.
W 1951 r. założono Organizację Irydologów, a w 1980 r. odbyła się w Paryżu pierwsza Międzynarodowa Konferencja Irydologów. Utworzono wówczas fundację zajmującą się badaniami i propagowaniem irydodiagnostyki.
Mimo niezwykłej precyzji, trafności i dostępności tej metody (nie potrzebny jest drogi sprzęt diagnostyczny, diagnoza jest natychmiastowa, nieinwazyjna) oraz wielu potwierdzonych badaniami konwencjonalnymi diagnoz, nadal nie jest akceptowana przez medycynę akademicką i pozostaje w kręgu działań naturoterapeutów. Od jakiegoś czasu można jednak zaobserwować wśród lekarzy różnych specjalności coraz większe zainteresowanie Medycyną Wschodu, metodami naturalnymi, skutecznymi i sprawdzonymi od tysiącleci, co rodzi nadzieję na zmianę tej sytuacji.
Połączenie nowoczesnej medycyny z tradycyjnymi sposobami (wywodzącymi się w szczególności ze starych cywilizacji Chin i Indii) wykorzystywanymi do profilaktyki, diagnostyki i leczenia dałoby niezwykłe efekty w walce z chorobami. Dążenie, by spojrzeć na chorego holistycznie, biorąc pod uwagę stan jego psychiki, sposób myślenia, odżywiania, zakłócenia w najbliższym otoczeniu, powinno przyświecać każdemu, kto profesjonalnie zajmuje się pomocą osobom z problemami zdrowotnymi.
Irydolog posługuje się tzw. mapami. Mapy irydologiczne są schematem powierzchni tęczówki z podziałem na pola, które przypisane się poszczególnym układom i narządom wewnętrznym organizmu. Irydolog za pomocą lupy powiększającej 5-10 razy i punktowego oświetlenia ocenia cechy i anomalia występujące w tęczówce, wszelkie zmiany odbiegające od stanu wzorcowego świadczą o zaburzeniach. Badanie jest bezbolesne, pozwala wykryć wszystkie możliwe choroby już we wczesnym stadium, których inne metody nie mogą zdiagnozować. Mapy oczu umożliwiają rozróżnienie około siedemdziesięciu różnych jednostek chorobowych, genetyczne predyspozycje pacjenta, a także stwierdzić obecność stanów zapalnych, toksycznych złogów, niedoborów żywieniowych i mineralnych.
Irydolog zwraca szczególną uwagę na tęczówki oczu, ich strukturę, topografię (ułożenie poszczególnych pierścieni) i źrenice.
Kolor tęczówki zależny jest od ilości barwnika. Zdrowa tęczówka składa się z gęsto ułożonych, prostych linii, promieniujących od źrenicy do zewnętrznej krawędzi. W złym stanie zdrowia te linie oddzielają się i zniekształcają ukazując szare plamy. Stwierdzono, że z kolorem oczu wiążą się skłonności do pewnych schorzeń. Osoby z jasną tęczówką mają tendencje do problemów z układem oddechowym, reumatyzmem, układem krwionośnym oraz alergii. Osoby ciemnookie zapadają częściej na wrzody żołądka lub dwunastnicy, kamicę woreczka żółciowego oraz nerwice.
Strukturę tęczówki stanowią promieniste beleczki, dokładnie widoczne
w jasnych oczach. Struktura ukazuje stan narządów i tkanek. Zmiany w kolorze ciemnym lub obszary rozjaśnione mogą wskazywać na przeciążenia, toksyczne nagromadzenie lub proces zapalny. W zależności jak przebiegają, czy są mniej, czy bardziej oddalone od siebie, faliste lub proste, czy występują między nimi plamki lub przebarwienia – są sygnałem dla irydologa w jakiej kondycji znajduje się konkretny organ.
Topografia tęczówki to kolejne pierścienie, leżące od źrenicy do brzegu tęczówki. Każdy z nich jest przypisany odpowiednim układom w organizmie. W czasie, gdy zmienia się stan zdrowia człowieka zmienia się również wygląd tęczówki i na tej podstawie lekarz irydolog potrafi określić, które organy w najbliższym czasie mogą okazać się chore, jak również, jakie jest ogólnie zdrowie człowieka i stan zatrucia organizmu.
Zrenice prawidłowo położone, znajdują się pośrodku tęczówki, są okrągłe, posiadają jednakową średnicę. Pod wpływem światła zwężają się. Nierówne źrenice lub nie reagujące na światło wymagają wizyty u okulisty lub neurologa.
Znani irydolodzy:
* W 1670 r. F. Meyens opublikował w Dreznie monografie „Physiognomica medica”.
* W 1813 r. lekarz G. J. Beer z Wiednia w swojej książce „Nauka o schorzeniach ocznych”, powiązał zmiany w organizmie ze zmianami na tęczówce oka.
* W 1920 r. dr M. Madaus zakłada pierwsze czasopismo irydologiczne, które wydawane jest pod tytułem „Iriscorrespondens”.
* Następnym wielkim badaczem był A. Lindlar. Założył on w Chicago szkołę naturalną. W 1909 r. wydał książkę „Irydodiagnostyka i inne metody diagnostyczne”. Napisał także wiele artykułów dotyczących irydodiagnozy, które ukazywały się w latach 1907-1909 w czasopiśmie „Leczenie naturalne”.
* Niemiecki uczony R. Schnabel wydał książkę o irydodiagnostyce, za którą otrzymał nagrodę Londyńskiej Akademii Nauk. Jego książka należy obecnie do jednych z najpopularniejszych podręczników irydologii.
* I. Deck utworzył Instytut Badań Fundamentalnych w dziedzinie irydologii z siedzibą w Ettilingen w Niemczech. Jest także autorem dwóch książek: „Podstawy irydodiagnostyki” (1965) oraz „Irydodiagnostyka różniczkowa” (1980).