Rys historyczny Domu Zakonnego Sióstr Maryi Niepokalanej w Piszkowicach

W 1912 r. Stowarzyszenie Ojczyźniane Kobiet zwróciło się do ks. proboszcza Zahltena w Piszkowicach w sprawie założenia klasztoru. Sekretarz Stowarzyszenia von Steinman życzył sobie, aby w katolickich parafiach były katolickie siostry zakonne, które zajęłyby się potrzebującymi opieki chorymi i starszymi ludźmi. Matka Generalna Cecylia 28 lutego 1912 r. otrzymała zezwolenie od kardynała Koppa na wysłanie sióstr. 17.07.1912r. pierwsze dwie siostry zostały uroczyście wprowadzone do kościoła św. Jana Chrzciciela i przyjęte przez Ks. Proboszcza, towarzyszących kapłanów i licznie zgromadzonych mieszkańców parafii i gminy. Siostry zamieszkały w wynajętym mieszkaniu i podjęły pracę w siedmiu wioskach, posługując chorym i umierającym w domach. Była to praca ciężka, ale obfitująca w Boże błogosławieństwo.
Następca ks. proboszcza Zahltena, ks. Kretschmer, życzliwy dla sióstr, wspierał ich pracę i czynił starania, aby zdobyć własny dom dla Zgromadzenia. 7.03.1917 r. zakupiono dom z 5 pomieszczeniami, w których też urządzono przedszkole i organizowano kursy robót ręcznych. Aby stworzyć warunki do objęcia opieką chorych i urządzić przedszkole, podjęto budowę nowego domu, który został oddany do użytku 1928 r. łącznie z kaplicą, w której był przechowywany Najświętszy Sakrament, w wieżyczce został umieszczony dzwon.
We wrześniu 1940 roku do pracy w przedszkolu została przydzielona z powiatu świecka przedszkolanka, która już od pierwszego dnia usunęła z sali krzyż i obraz Anioła Stróża. Jedna z sióstr została powołana do wojska, aby opiekować się rannymi. W lutym 1942 r. zostały zabrane dzwony z kościoła parafialnego, a także z naszego domu, na potrzeby trwającej wojny. 1945 rok przyniósł nowe troski, trzeba było przyjąć 120 uciekinierów, którzy spali na słomie we wszystkich pomieszczeniach. Pod koniec wojny 1945 r. siostry ze starcami musiały opuścić dom, który został zamknięty. Część sióstr wyjechała do Niemiec. Dwie siostry wróciły z powrotem.
W 1947 r. Opieka Społeczna przydzieliła do opieki ludzi starszych z Warszawy, którzy przebywali do 1949 r.
W 1950 r. Wydział Zdrowia przekształcił działalność na Dom Dziecka dla dzieci upośledzonych od 0–7 lat. 3 sierpnia 1954 r. siostry, jak wiele innych Zgromadzeń, przeżywały tragiczne chwile. Przyjechało 6 aut, nakazano siostrom natychmiast się spakować, zabrać wszystko i wsiadać do samochodu. Podróż trwała dwa dni, siostry zostały zawiezione do Otorowa, gdzie dołączyły do 150 sióstr naszego Zgromadzenia. Dom Dziecka zajęli świeccy pracownicy, którzy nie umieli zająć się takimi dziećmi, więc sprowadzono siostry Dominikanki.
W 1957 r. siostry zostały zwolnione z aresztu i wróciły z powrotem, aby zająć się opieką nad dziećmi. W kaplicy codziennie była sprawowana Msza Św. przez o. Jana Grześka – jezuitę.
W 1968 r. Wydział Zdrowia przekształcił Dom Dziecka na Zakład dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Dzieci.
W 1987r. rozpoczęto rozbudowę domu, urządzając blok żywieniowy i pomieszczenia gospodarcze oraz modernizację pomieszczeń dla dzieci. W 1991 r. oddano do użytku nowe pomieszczenia i w czerwcu tego roku przeprofilowano działalność na Zakład Leczniczo-Opiekuńczy dla Dzieci. Aby sprostać wymaganiom oświaty, by dzieci spełniały obowiązek nauki, przystąpiono do budowy nowego budynku, który oddano do użytku w 2005 r., gdzie mieści się Niepubliczny Ośrodek Rewalidacyjno-Wychowawczy pod patronatem bł. Jana Pawła II.
Z zajęć korzysta 45 dzieci naszego Zakładu oraz dzieci dowożone z okolic.
Siostry pełnią posługę na stanowiskach kierowniczych, wychowawczych, ekonomicznych i pielęgniarskich, stwarzając warunki opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi umysłowo i fizycznie. Pomagają też w kościele parafialnym.
W duchu charyzmatu Sługi Bożego Księdza Założyciela Jana Schneidera, który wzywał „Pomóżcie ratować dusze, które stoją nad przepaścią piekła i czyńcie miłosierdzie”, obejmujemy swą troską dziewczęta poprzez modlitwę, stwarzanie miejsc pracy, kształtujące rozmowy, włączanie się w prowadzone dla nich rekolekcje, dni skupienia, niesienie pomocy duchowej i materialnej samotnym matkom. Staramy się nieść pomoc ludziom biednym, chorym i potrzebującym w terenie.