Osteopatia

Osteopatia to filozofia, nauka i sztuka w jednym. Jej filozofia zawiera koncepcję jedności struktury i funkcji organizmu zarówno w zdrowiu jak i podczas choroby. Jako nauka osteopatia obejmuje działy biologii, chemii i fizyki - w służbie zdrowiu oraz profilaktyce, leczeniu i łagodzeniu chorób. Sztuka polega na zastosowaniu tej filozofii i nauki w praktyce. Jej twórca Andrew Taylor Still (1828-1912) w 1892 roku założył pierwszą szkołę osteopatii – American School of Ostheopathy, definiując osteopatię jako formę ulepszenia medycyny konwencjonalnej. Wkrótce potem otworzył Kirksville College, który do dziś jest jednym z największych ośrodków edukacji osteopatycznej i badań naukowych w Ameryce. Do 1912 r. powstało sześć Szkół Chirurgii i Medycyny Osteopatycznej. W Europie pierwszą była Brytyjska Szkoła Osteopatii z siedzibą w Londynie. Założył ją w 1917 roku student Still’a – James Martin Littlejohn. Kolejne szkoły powstawały m.in. w Belgii, Niemczech, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Portugalii, Austrii oraz we Francji i we Włoszech. W Polsce pierwszy kurs osteopatii powstał w 2003 roku, realizując program belgijskiej szkoły osteopatii. Pierwsza w Polsce Szkoła Wyższa – PWSM(Podkowiańska Wyższa Szkoła Medyczna) w 2013 roku powołała Wydział Medycyny Osteopatycznej i kształci studentów na 3-letnich Studiach Podyplomowych Medycyny Osteopatycznej. Obecnie funkcjonuje już wiele szkół, akademii i wydziałów osteopatii w prawie każdym większym mieście w Polsce.
Osteopatia, mimo, że nadal należy do tzw. medycyny niekonwencjonalnej, jest uznaną dziedziną w systemie medycznym, ze względu na to, że osteopatą może zostać wyłącznie lekarz lub fizjoterapeuta, który przejdzie szkolenia podyplomowe w ilości 1000 godzin (5 lat). Osteopatia czerpie wiedzę ze wszystkich podstawowych nauk, jednak główne zasady leczenia i diagnozowania oparte są na anatomii i fizjologii. Wynikają one z obszernych studiów dotyczących zarówno anatomicznej wiedzy książkowej jak też anatomii na żywym człowieku.
Podstawowymi założeniami osteopatii jest przekonanie, że ciało ludzkie stanowi jedność (podejście holistyczne) zarówno w aspekcie strukturalnym, funkcjonalnym oraz emocjonalnym, wszystkie procesy zachodzące w ciele ludzkim są ze sobą powiązane, a organizm posiada własne mechanizmy autoregulacji i samoleczenia. Ważne jest również, by celem było leczenie człowieka, a nie schorzenia. Osteopatia współpracuje z leczeniem klasycznym i chirurgicznym wspomagając je poprzez stymulację procesów naprawczych organizmu. Ponadto osteopatia ma działanie prewencyjne poprzez zapobieganie utrwalaniu się zmian ruchomości tkanek spowodowanych przebytymi urazami, chorobami, a także złymi nawykami ruchowymi, higienicznymi jak i żywieniowymi. Ciało ludzkie będące w dobrej kondycji i w równowadze jest bardziej odporne na urazy, choroby i stres.
Stosowane metody leczenia wynikają ze zrozumienia żywego organizmu. Dobierane są indywidualnie do każdego pacjenta na podstawie wykonanego wcześniej wywiadu, ocenie wizualnej, palpacyjnej oraz odpowiednio dobranych testów klinicznych. Osteopatia adresowana jest do pacjentów w każdym przedziale wiekowym. Leczenie dotyczy głównie dysfunkcji somatycznych – oznacza to zmianę ruchomości w tkankach ciała. Innymi słowy: dysfunkcja somatyczna to stan, w którym kości, stawy, mięśnie, więzadła, powięzi czy też membrany nie poruszają się w sposób, w jaki powinny. Co za tym idzie nie dostają odpowiedniego zaopatrzenia krwi, limfy i płynu mózgowo-rdzeniowego. W wyniku tego w ciele pojawiają się zmiany, które mogą powodować ból. Osteopatia podchodzi do tych problemów dwustopniowo. W pierwszej kolejności terapeuta odnajduje miejsce, w którym doszło do ograniczenia ruchomości i funkcjonowania tkanek oraz ułatwia ich uwolnienie, a następnie włącza to odkrycie w leczenie uwzględniającym całe ciało. Takie działanie prowadzi do uaktywnienia zdolności organizmu do samoleczenia.
Wskazania do terapii osteopatycznej:
• ostre i przewlekłe zespoły bólowe układu kostno-stawowego i kręgosłupa (np. rwa kulszowa, rwa barkowa, dyskopatie, zmiany degeneracyjne dużych stawów),
• funkcjonalne schorzenia układu ginekologicznego, układu krążenia i układu oddechowego,
• zaburzenia rozwoju koordynacji i psychomotoryki u dzieci,
• zespoły bólowe kobiet w ciąży
i profilaktyka okołoporodowa,
• stany lękowe i depresje,
• bóle głowy u dzieci i dorosłych, migreny,
• przewlekłe choroby neurologiczne,
• zaburzenia snu,
• zapalenie uszu/zatok,
• zaburzenia gospodarki hormonalnej,
• wszystkie stany pourazowe i powypadkowe u dzieci i dorosłych,
• urazy okołoporodowe noworodków,
• wady postawy,
• płaskostopie,
• paluch koślawy „halux” (w początkowej fazie),
• blizny i zrosty.
Opieka osteopatyczna (według specjalistów w tej dziedzinie) powinna towarzyszyć każdej ciężarnej kobiecie podczas wszystkich etapów ciąży, a następnie połogu, by pomóc jej ciału zachować pełną równowagę.
Najczęstsze dolegliwości, w których może pomóc osteopata kobiecie w ciąży to: bóle głowy, bóle brzucha, wymioty, zgaga, zaparcia, żylaki, bóle pleców, bóle nadgarstków, nietrzymanie moczu, rwa kulszowa.
Przebieg wizyty u osteopaty.
Osteopata przeprowadza podczas pierwszego spotkania z pacjentem wywiad medyczny na temat aktualnych dolegliwości. Wywiad dotyczy rodzaju objawów, okoliczności ich powstania, urazów, operacji, wcześniej przebytych chorób, przyjmowanych leków, charakteru pracy, higieny życia oraz stresu psychicznego. Badanie przedmiotowe polega na ocenie postawy ciała, ruchomości kręgosłupa i stawów obwodowych, napięcia mięśniowego oraz przeprowadzeniu testów klinicznych neurologicznych i ortopedycznych. Następnie poprzez badanie palpacyjne, będące głównym narzędziem diagnostycznym osteopatii pozwalającym dotrzeć do źródła problemu, oceniany jest stan powięzi czyli tkanki łącznej, która jest wszechobecna w ludzkim organizmie. Ponadto oceniana jest elastyczność kręgosłupa i stawów, pozycja i ruchomość narządów trzewnych oraz napięcie mięśni. Po zebraniu pełnego wywiadu i podsumowaniu wyników testów diagnostycznych, możliwe staje się dotarcie do źródła problemu czyli do pierwotnej dysfunkcji.
Przyczyną dysfunkcji osteopatycznej może być odległy w czasie uraz
(w tym także okołoporodowy), stan pooperacyjny lub stan po przebytej chorobie infekcyjnej. Różnorodność dysfunkcji jakie można stwierdzić poprzez badanie palpacyjne to zarówno zwichnięty staw skokowy z takimi objawami jak obrzęk i przekrwienie, jak i zaburzenia ruchomości opony twardej po przebytym zapaleniu opon mózgowych.
Terapia osteopatyczna ma na celu przywrócenie równowagi pomiędzy wszystkimi narządami w organizmie poprzez delikatne, odtwórcze przemieszczanie tkanek w obrębie ciała pacjenta ze szczególnym uwzględnieniem kluczowej tkanki łącznej, w celu aktywacji procesu samoleczenia.
Do specjalistycznych technik osteopatycznych należą: manipulacje, mobilizacje, terapia powięziowa, trzewna, terapia czaszkowo-krzyżowa.
Ilość wizyt jest dostosowana indywidualnie do problemu z jakim zgłasza się pacjent.
Osteopatia daje możliwość powrotu do zdrowia i dobrego samopoczucia bez używania farmaceutyków, wywołujących często działania uboczne i działających jedynie objawowo, bez docierania do głęboko leżących przyczyn problemów. Wiedząc o tym, warto wykorzystać tę prostą i skuteczną metodę szukając w swojej okolicy gabinetu wykwalifikowanego terapeuty – polecam.