Paul Matting, burmistrz sukcesu i czasu wojny cz.3

W lipcu 1914 r. w dalekim Sarajewie Serbowie mieli zastrzelić austro-węgierskiego następcę tronu, dając tym pretekst do wypowiedzenia wojny przez pewne siebie i dyszące żądzą nowego podziału świata Niemcy. Ale jeszcze przed Wystawą Stulecie, a już dwa tygodnie po swojej nominacji, nadburmistrz Matting otrzymał list z dnia 14 października 1912 r. od nadprezydenta prowincji śląskiej Hansa von Guenthera, dotyczący kwestii zaopatrzenia miasta w żywność na wypadek wojny. Jeszcze w 1913 r. we Wrocławiu utworzono Komitet Obrony, w skład którego, obok nadburmistrza, weszli: prezydent policji Heinrich von Oppen (1869-1925), wkrótce od 1916 prezydent policji berlińskiej, przedstawiciele kolei, szpitali i aptek, oficerowie, urzędnik intendentury, 5 członków organizacji rolniczych, lekarz okręgowy; w sumie 16 osób zrzeszonych w 8 sekcjach.
Podaje się, że już w połowie lipca 1914 r. władzę w mieście przejął gen. H.(Hugon?) Backmeister. Z całą pewnością chodzi tu o ściągniętego z Berlina z zarządu Niemieckiego Czerwonego Krzyża generała piechoty Ernesta Augusta Maxa von Bacmeistra (1853-1938, pisanego także Backmeister), który jednak dopiero 1 września 1914 r. został mianowany głównodowodzącym VI Korpusu. W skład Korpusu wchodziły dolnośląskie i wielkopolskie podstawowe związki taktyczne, m.in. istniejąca w latach 1818-1919, a stacjonująca we Wrocławiu 11. Dywizja Cesarstwa Niemieckiego. Pododdziałem tejże dywizji była 21. Brygada Piechoty w Świdnicy,
w której skład wchodził 38. Pułk Fizylierów im. Feldmarszałka Hrabiego Moltkego (1. Śląski) z garnizonem w Kłodzku.
Organy samorządowe podporządkowane zostały administracji wojskowej, a główną troską nadburmistrza była konieczność zapewnienia aprowizacji mieszkańcom miasta. Wprowadzono wojenne przepisy: nakazano opuszczenie twierdzy cudzoziemcom, zabroniono wywożenia koni i środków komunikacji, węgla i leków, ocenzurowano prasę i korespondencję. Każde zebranie wymagało akceptacji komendanta, obowiązywała godzina policyjna od 22 do 6. Rada Miejska nadal jednak odbywała swoje posiedzenia, choć podporządkowano ją wojskowej komendanturze. Do mieszkańców miasta zwrócono się o zachowanie spokoju.
Kolejnym śladem Mattinga jest jego obecność na uroczystości oddania do użytku w maju 1916 r. Hindenburg-brücke czyli dzisiejszych Mostów Warszawskich. Pomimo wojny w latach 1914-1916 zbudowano pięcioprzęsłowy żelbetowy most środkowy z płyty łukowej i jednoprzęsłowy most wschodni podwieszony na dwóch łukach żelbetowych z żelbetowymi wieszakami. Autorem projektu mostu był Günther Trauer (1925-1939) – wcześniej projektant konstrukcji Hali Stulecia, a później następca Alfreda von Scholza (1850-1934) na stanowisku architekta miejskiego. Na zachowanym zdjęciu pochodzącym z bliżej nieokreślonego czasopisma ilustrowanego nr 32 (prawdopodobnie z połowy 1916 roku) widać Paula Mattinga (stoi tyłem, w środku w cylindrze) jako postawnego mężczyznę, stojącego wraz z von Scholzem, przez 30 lat pełniącym obowiązki miejskiego radcy budowlanego, a kilka lat wcześniej projektantem konstrukcji Mostu Grunwaldzkiego – naprzeciw innych przedstawicieli władzy, których dziś możemy lepiej zidentyfikować, a z których zostali wymienieni: tajny radca dr Adolf Heilberg (1858-1936) – długoletni radny, a w latach 1916-1918 przewodniczący Rady Wrocławia, świeżo mianowany prezydent policji dr Walther von Miquel (1869-1945), Traugott Achatz von Jagow (1865-1941) – w latach 1916-1918 prezydent rejencji wrocławskiej, wcześniej prezydent policji w Berlinie (na jego miejsce awansował jego poprzednik we Wrocławiu – von Oppen), wspomniany już gen. Ernst von Bacmeister, dr Hans Lauchlan von Guenther (1864-1934) – nadprezydent prowincji śląskiej w latach 1910-1919, gen. Eduard von Paczenski u. Tenczin. W tamtym czasie Śląsk był administracyjnie prowincją wchodzącą w skład Prus i podzieloną na trzy rejencje ze stolicami w Legnicy, Wrocławiu i Opolu.
Nastroje rewolucyjne, które ukształtowały się pod wpływem klęski i dużych strat wojennych, miały znieść nie tylko konserwatywnego nadburmistrza Wrocławia, ale i wszystkich panujących w Niemczech. Matting, wybrany na dwunastoletnią kadencje, musiał ustąpić w styczniu 1919 r. politykowi Niemieckiej Partii Demokratycznej (poprzedniczce FDP) Ottonowi Wagnerowi (1877-1962), pełniącemu ten urząd do 1933 r. Ciekawostka dla zwolenników numerologii i ma to związek z liczbą 7: Bender pełnił urząd 21 lat, Matting 7, a Wagner 14.
c.d.n.